Aslında meseleyi “Oppressive rejimlerin klasik taktiği: Mazlumları birbirine düşürüp asıl sorunu perdelemek” kıvamında daha sansasyonel bir tona çevirebilirdim. Ama derdim bağcı dövmek değil elbette. Evet maalesef hayatımın en büyük linçini önceki gün yaşadım!
“Görüyorsun ya, insan ne çerden çöpten!”
Bir Adam yaratmak/NFK
M. NEDİM HAZAR | YORUM
Hayat gerçekten tuhaf. Tam da nur içinde yatsın Gülten Akın’ın şiirinden alıntıyla başladığım yazının yayınlandığı gün enteresan bir linç yaşadım ben.
Evet, biliyorum zehirli bir çağda yaşıyoruz. Ve evet biliyorum, toplumlar kendi elleriyle seçtiği hasta ruhlu adamların mundar ettiği bir dünyada yaşıyorlar. Ve ne yazık ki yine biliyorum, en çok eleştirdiği şeye dönüşebiliyor insan! Gülten Akın belki de bu sebeple “Ahh” demişti “Kimseciklerin vakti yok canım, durup da ince şeyleri anlamaya!”
1988 yılında mesleğe başladım, 1992 yılında ilk köşe yazımı yazdım.
33 yıl olmuş.
Siyasal İslam’ın azgın ökçesi dümdüz ettiği için gazete yazılarıma toplu ulaşmak mümkün değil. Hoş, Türk basın tarihinde internete ilk giren gazete olmasına rağmen, 1996’dan önceki arşivine de ulaşmak mümkün değil Zaman gazetesinin.
Gerçi o kadar geriye gitmeye gerek yok.
Bu satırları okuduğunuz TR724’te yazmaya başladığımdan beri bu yazıyla beraber tam 1145 makale kaleme almışım. Ki biliyorsunuz, normal bir köşe yazısı basılı gazete maksimum bin 300 karakter olması gerekirken, internetin verdiği özgürlük ile bazen bunun on katı hacminde yazılar yazdığım olmuştur.
Merhum Necip Fazıl’ın meşhur 3 perdelik oyunu Bir Adam Yaratmak’ta (Rahmetli Yücel Çakmaklı filme de çekmişti) bir yazar olan Hüsrev’in acıklı öyküsünü anlatır.
Merhum Meriç, “yaşayan yazamaz, yazan yaşayamaz” der ama yazarlık bir tür “yaşadığını yazma” mesleği gibi gelir bana. Ve pek çok büyük yazarın başına gelen bir laneti de var kabul edilir bu mesleğin: Yazdığını yaşamak!
Hüsrev, piyesinde kendini incir ağacına asarak intihar edeceğini yazmıştır. Annesi ise yazdığını yaşamasından, daha doğrusu babasının yaptığı gibi yapmasından korktuğu için kestirir incir ağacını. Oysa kaderde varsa kaçınılmaz olduğunu bilmemektedir çaresiz kadın.
Şöyle der Hüsrev: “Kendimi aynı yere asmayım diye korktunuz. Onu göre göre babamın yolundan gitmeyim diye korktunuz. Vah akılsızlar! Başımı, üstünde bir ayva gibi kıracağım taş mı yok, duvar mı yok? Deniz mi, dere mi, uçurum mu yok? Cam, kemik, odun mu yok? İnsanı ne öldürmez ki? Görüyorsun ya, insan ne çerden çöpten!”
Sarsıcı olan ise piyesteki son repliktir: “Ne yapayım anne! Kestiniz incir ağacımı!”
Önceki gün kendimi piyes yazarı Hüsrev gibi hissettim…
Anlatayım…
Zehirli bir çağ ve bitmeyen bir süreçte yaşıyoruz. Daha fenası ise, her sabah uyandığımızda “Bu kadarını yapamazlar!” dediğimiz her şeyi yapabilen bir kötülükle karşı karşıya olmamız.
Daha öncede ifade ettim, bu tür zulüm süreçlerinin uzaması, bir süre sonra mazlumların birbirine düşmesine sebebiyet veriyor. Mazlum bir süre eleştirilerini ve öfkesini zalime yönlendiriyor.
Ancak bunu defalarca, yüzler, binlerce kez yapmasına rağmen; süreç bitmediği gibi, sözlerinin, eylemlerinin bir etkisi olmadığını görünce, yüzünü ve öfkesini diğer mazlumlara çeviriyor nedense.
Mesela, sosyal medyada başıma gelen son iki tartışmada da, iyi kalbine inandığım sevgili Sevgi Akarçeşme’nin de bana öfke kusan paylaşımların altına damlamasını böyle görüyorum. Süreç uzadıkça, öfkesini mazluma çevirenlerden biri olmak hepimizin kaderi sanırım. Bu sebeple “Linç var dediler geldik!” tuzağına Akarçeşme gibi vicdanlı, aklı başında dost bildiğim insanlar bile güle oynaya, bile isteye düşüyor işte!
Ancak Prof. İbrahim Öztürk’ün (her ne kadar niyeti öyle olmasa bile) beni linç ettirmesi başlı başına ibretlik bir durum. Sosyal medyada yazdığım için buraya yazmakta sakınca görmüyorum. Zira meslek yaşamımda, bir kişinin yüzüne söyleyemeyeceğim tek bir cümleyi daha kaleme almadım ben.
Biliyorsunuz bir süredir, içinden geçtiğimiz bu süreci anlamaya, anlamlandırmaya çabalıyorum. Her şeyin anında insanları birer tribün amigosuna çevirdiği berbat bir dönem yaşıyoruz çünkü. Kimsenin kimseyi anlamaya, dinlemeye ne vakti var ne mecali!
Buna rağmen, kendimce yazılar yazıyorum, videolar çekiyorum. İşte “Hizmet Mürtedleri” başlıklı seriye de böyle başladık. Hatırlayacaksınız serinin ilk yazısını.
“Bir kavram çözümlemesi denemesi: Hizmet Mürtedleri!” başlıklı yazının hemen girişine şu notu düşmüşüm: “Aman ha; bu çalışmada asla ama asla kimseyi tekfirle suçlamak, hain ilan etmek ya da dışlamak amaçlanmıyor. Bırakanız kişileri ismen anmak, ima bile amaç değil. Sıfat ya da zamir olarak bile kastımız yok. Gayemiz yalnızca çok önemli bulduğumuz bir kavram çözümlemesi denemesi: Hizmet ve Cemaat arasındaki tarihsel ve sosyolojik ilişkiyi anlamaya çalışmak.”
Daha sonra da neredeyse serinin her yazısında yeri geldiğinde bu hatırlatmayı yaptım.
Ve belki de haddimi aşarak merhum Fethullah Gülen Hocaefendi’yi bir tür “tashih” sayılabilecek sosyolojik bir analize giriştim. Ben cemaat tarafından azarlanırım diye düşünürken, bambaşka bir yerden geldi tekme.
Fakat heyhat!
Korktuğu başına geliyor insanın.
Hani psikolojide “self-fulfilling prophecy” (kendini gerçekleştiren kehanet) olarak bilinen fenomen gibi bir şey oldu. Ve dediğim gibi ummadığım yerden geldi.
Youtube’da gezinirken ne zaman videosunu görsem izlediğim, haddizatında “gelişine vuran” tarzını biraz da kendime benzettiğim sevdiğim bir insan (bakınız “dı” demiyorum) ve bir beyin İbrahim Öztürk Hoca, nasıl bir anına denk geldiyse, beni sosyal medya canavarlarının tam ortasına attı.
Youtube videomun hemen başında, tıpkı yazıdaki gibi ikazları önemle yapmama rağmen ve yazıda/videoda en ufak bir ima, tekfir etme filan olmadığı gibi, tamamen bir yanlış anlaşılmayı giderme çabama rağmen şöyle bir paylaşım yaptı:
Evet “Hezeyan” diyordu Prof. Öztürk. Paylaşımı görünce ilk tepkim, “Bir hoca bu kadar aptal olamaz” oldu.
Programı izlemediği kesindi. Yani en azından izlemeden yazmış olmasını diledim içimden. Çünkü ekran görüntüsü filan almıştı Öztürk. Ya da bir ihtimal birileri hazırlayıp ona yollamış, onun da “Karadenizli” tarafına denk gelmiş ve gelişine vuruvermiş.
Beni tanıyanlar bilirler, hazzetmem polemikten ama gençliğimden beri kaçtığım da olmamıştır. Ufuk Güldemir, Hikmet Çetinkaya, Hulki Cevizoğlu, Ali Kırca, Doğu Perinçek ve daha ismini hatırlamadığım onlarca meslektaşımla polemiklere girmişliğim var. Mahkemelik olmuşluğum da…
Ne ki, hazzetmiyor olmam, beceremediğim anlamına da gelmesin. Hele hele Prof. Öztürk, gibi insanların samimiyetine inanmasam onları -tabiri caizse- madara etmek yoğurda mukavvadan bıçak saplamak kadar kolay gelir bana.
Meseleyi büyütmek niyetinde değildim.
Allah şahit hala da değilim.
Ve fakat…
İbrahim Öztürk’ün bu paylaşımından sonra aldığım küfür, hakaret, tehdit sayısını herhalde meslek hayatımın tamamında almamışımdır. Ne anam kaldı, ne bacım, ne ailem…
Ne şerefsizliğim kaldı, ne beyinsizliğim. Çoluk çocuğuma küfredilmesinden, 20 yıl önce yazdığım bir kelimeyi hatırlatıp dümdüz gidenleri mi ararsın!
Belli ki İbrahim Hoca, hiçbir yazımı (bu konuda dahil) okumamıştı. Olabilir okumak zorunda değil…
Ve beni “hezeyan” ile suçluyordu.
Yaşını başını almış, saçı sakalı ağarmış, üstelik profesör olmuş birinin bu kadar hoyrat, bu kadar nobran olabilmesi beni şoke etmişti.
Üstelik “stereotipleştirme” dediğimiz bir yarı-münevver hastalığına yakalanmışçasına, benden yola çıkarak bir de genelleme yapıyordu: “Bu insanlar meğerse neymiş!”
Hoş hemen bir cümle sonra kendini tekzip etmiş ama ne gam: “Bu insanlarla aynı havayı solumamış olmak bile yeter insana!”
Gördünüz değil mi, nasıl hezeyan dolu, ne mal olduğumu gizleyen, aynı ortamda aynı havanın solunamayacak kadar iğrenç bir güruhun insanıyım ben!
Dediğim gibi, bu genellemeci, yalapşap doğrudan dalmacı tipolojiyi yıllardır tanırım. 35 yıllık meslek hayatım bununla geçti.
Ergen tabiriyle bu mantığın “içinden geçmek” benim için işten bile sayılmaz, çıtır çerez mevzular. Aynı sertlikte, hoyratlıkta bir karşı linçe girişmek nefsin arzuladığı bir şey ama ben bunu yapamıyorum.
Kaldı ki İbrahim Hoca gibi zeki bir insanın sosyal medyada “Yakalım Führerim” diyecek binlerce kişinin hemen herkesin takipçi listesinde olduğunu bilmesi lazım.
Bırakınız sıradan trolleri, görüyorsunuz işte Sevgi Akarçeşme bile elinde meşale ile yangına koşuyor!
Ve emin olun benim için karşı linç yaptırmak yara bandını çekmek kadar kolay geliyor bana.
Ama yapmıyorum, yapamam.
Çünkü utanırım…
Evet utanç…
Bu kelimeyi unutmayın, yazıyı bitirirken döneceğim.
Çağrı’da muazzam bir sekans vardır.
Rahmetli Mustafa Akkad, David Lean’in güzeller güzeli destansı filmi Arabistanlı Lawrence’den ödünç alarak filmine koymuştur bu sekansı. Lawrence Of Arabia’da, Ömer Şerif’in canlandırdığı Şerif Ali karakteri çölde uzaktan devesiyle belirir ve kamera sabırla gelişini çeker.
Çağrı’da Müslümanlar artık tebliği açıktan yapma niyetiyle Kabe’ye giderler.
Kabe’nin etrafında Kureyş askerleri onları beklemektedir. Ve dört bir yandan ellerindeki her şeyi Müslümanlara atan bir kitle var. Bu kitlenin içinde bizzat Hazreti Peygamber’in amcası Ebu Leheb de, onun karısı Ümmü Cemil de vardır. Ümmü Cemil, deve pisliğini Allah’ın Peygamberi’ne atabilecek kadar iğrençleşebilen bir arketiptir. Ebu Süfyan perde arkasında, Ebu Cehil ön tarafta komuta ederler linç kalabalığını.
İşte tam bu sırada belirir Hazreti Hamza. Ne muhteşem bir giriştir filme öyle!
Gelir, atından iner. Korkuyla dağılır kuru kalabalık. Hamza “Silahsız insanlara karşı ne kadar cesursunuz böyle!” diye meydan okur.
“Senin Muhammed’in yalancının biri!” der Ebu Cehil. Ve cennetmekan Hamza şu muhteşem repliği patlatır: “Yalancı mı? Onu dinlemediniz bile!”
Hezeyan mı?
Videoyu izlemediniz bile!
Yazıları okumadınız bile!
Videodan bir SS de koymuş ki, hani “bakın izledim” imajı güçlensin diye! Çok akıllı hocamız çok!
Hele şu ifadeye bakın: “Bu insanlarla aynı havayı solumamış olmak bile yeter insana!”
Samimiyetle söylüyorum, sebepli kızgınlığı, öfkeyi, hatta nefreti anlarım. Ancak sebepsiz yere bu nasıl bir nefret? Nasıl bir kin?
Gerçi sebebini bilmiyorum ama Sevgi Akarçeşme’yi de anlarım. Benimle ilgili her olumsuzluğa koşturmasından, aradan sıyrılıp bir tekme de ben atmış olayım, durumundan.
Gerçekten sebebini bilmiyorum ama belli bir bagajı, bir yarası var. Belki bilmeden kırmışımdır, üzmüşümdür inanın ben bilmiyorum. Ama anlıyorum onun ruh halini. Hele bu son olayda elinde meşaleyle koşturmasına bile şaşırdım diyemem.
Ama İbrahim Öztürk, linç ettirdiği videoyu izlemediği kesin de, eminim tek bir yazımı bile okumamıştır. Hiçbir ortamda aynı anda bulunduğumuzu bile hatırlamıyorum. Ne tür bir fenalığımı görmüştü ki, böyle hınca hınç bir nefretle dolup taşmıştı!
Belki de elini korkak alıştırmayıp, “Aynı güneşte çamaşır kurutmadığımız için Allah’ıma şükrediyorum.” filan da yazabilirdi.
Buna da şükretmeliyim belki de…
Neyse dönüyorum utanca.
Ben İbrahim Hoca’nın entelektüel kibrine yenilmeyip, belki “Ya arkadaş, hakikaten anlık bir öfke şehvetine kapıldım, içeriği hakkında zerre kadar fikrimin olmadığı bir konuda linç başlattım” demesini beklerdim.
Azıcık da utanmasını.
Ama öyle yapmadı. Aksine sıvama yaptı: “Herkesin derdini böyle bir düzgün formatta ortaya koyması gereklidir ve de hakkıdır. Ben kendi konumumu net bir şekilde ifade etmek isterim; artık cemaatin bu kadar olup bitenden sonra kullandığı din terminolojisini değiştirmesi gerektiğine inanıyorum.” dedi.
Açık söyleyeyim, yazılarımda, yayınlarımda kullanacağım kelimeleri seçerken Sevgi hanım ve İbrahim Beyden izin alınması gerektiğini bilmiyordum. Cahilliğime versinler, diyeceğim ama buna da kızarlar sanırım.
Bundan sonra sayın Öztürk ve sayın Akarçeşme bir liste verirse; hangi kelimeler yasaklı, hangilerini kullanabiliriz ona göre yazıp çizeriz. Oldu…
Utanmaya dönelim…
İnternette çok anlamsız bir şekilde Bergman’a atfedilir ama öyle değildir.
Sinema dervişi Tarkovski Solaris filminde kahramanı psikoloğa şöyle dedirtir: “Utanç; insanlığı kurtaracak olan duygu!”
Amerikalı psikolog Erikson meseleyi bilimsel platforma çeker, “Aptallık utancın kardeşidir” der.
Hatırlarsınız, yine yakın tarihte bir Hadis-i Şeriften alıntı yapmıştım. Şöyle diyordu Fahr-i Kainat (ASM): “Utanmıyorsan dilediğini yap!”
Evet aynen öyle. Utanmıyorsan dilediğini yaz!
Ne ki, incir ağacını kestiniz işte İbrahim Hoca!
NOT: Sanmıyorum ama sakın ola ki benim dediklerimden etkilenip İbrahim Hoca’ya en ufak bir terbiyesizlik yapan, hele hele onun hedef göstermesinden sonra tepeme üşüşenler gibi kimse çıkmasın. Hatta tam tersi, kıymetli bulduğum görüşlerini https://www.youtube.com/@Profdribrahimozturk kanalından takip bile edin bence.
Kaynak: Tr724
***Mutluluk, adalet, özgürlük, hukuk, insanlık ve sevgi paylaştıkça artar***
