Ebe Nooria Haya iş için düzenli olarak erkek doktorlarla toplantılar ve görüşmeler gerçekleştiriyordu.
Bölgede yaşayan halk için tedavilere ve çalıştığı kamu kliniğinin önceliklerine karar veriyorlardı. Afganistan’ın Tacikistan ile paylaştığı kuzeydoğu sınırındaki Tahar vilayetinde yer alan, imkanların kısıtlı olduğu kırsal bir bölge olan İşkamış’ta.
Fakat son zamanlarda 29 yaşındaki kadın, erkek ve kadın personel arasındaki toplantıların yasak olduğunu öğrendi. Taliban bölgenin kontrolünü ele geçirdiğinde onlara verdiği ilk emirdi, diyor. Hayatının başka nasıl değişeceğini düşünmekten başka yapabileceği bir şey yoktu.
İşkamış, Hindu Kuş sıradağlarında bulunuyor. Burası, NATO’nun Mayıs ayı başında yaklaşık 10.000 askerini geri çekmesiyle cesaretlenen Taliban’ın aldığı kilit bir sınır bölgesi.
Hazırlıksız yakalandığı görünen hükümet güçleriyle ayın ortasında Helmand’ın güneyinde yoğun bir çatışma başlatan köktenci İslamcı grup daha sonra kuzeye doğru dağların eteklerindeki Burka bölgesini ele geçirdi.
Tam da bu zamanlarda ABD güçleri, ülkenin en büyük ikinci şehri olan Kandahar’ı içine alan eyaletteki Kandahar Hava Üssü’nü terk etti. Bu, ülkenin en büyüklerinden biriydi. Yerel halk, Taliban’ın ilerlemesinden haberdar oldu.
Pakistan sınırındaki Arghistan bölgesinde yaşayan, 54 yaşındaki Jan Agha, “Herkes çok korktu” diyor.
“İnsanlar kendilerini evlerine kilitledi. Ancak Taliban hemen hemen her köyde mevzi aldı. Yerel halk onlardan kaçamaz.”
Silahlı savaşçılar sokaklarda yürüyor. Sabahları ve akşamları yiyecek toplamak için insanların kapılarını çalıyorlar, insanlar sonuçlarından korktukları için karşı koymuyor.
Bir meyve satıcısı olan Jan, kronik olarak fakir olan bir ülkede yaşayanlar ne kadar fakir olursa olsunlar, “Her evde artık üç veya dört ekmek veya tabak var” diyor. Savaşçılar bu evlerde kalmak isterlerse kalabiliyorlar.
Haziran ayı boyunca Taliban; Tahar, Faryab ve Badahşan da dahil olmak üzere kuzeydeki birçok vilayeti ele geçirdiğini iddia etti. Orduyu, demokratik kurumlarıyla birlikte stratejik olarak geri çekilmeye zorladılar. 2500 ABD askerinin çoğu bu zamana kadar ayrılmıştı. Hava kuvvetleri de dahil olmak üzere başkent Kabil’de çok az sayıda asker kaldı.
Afganlar, uluslararası güçlerin geri çekilmesini çok aceleci olmakla eleştiriyor. Bazıları, Amerikalılar ve Taliban arasındaki son iki yıldaki barış görüşmelerinin yalnızca Taliban’ın algılanan meşruiyetini, katılımını ve hırsını artırdığını iddia ediyor.
ABD öncülüğündeki işgalin yaklaşık 20 yıl önce 5 yıllık Taliban yönetimini sona erdirmesinden bu yana devam eden çatışmanın sona ermesi hiç bu kadar yakın olmamıştı.
Haziran ayında Taliban yeniden meydana çıktığında, savaşçılar yiyecek ve barınaktan daha fazlasına el koydular. Son yirmi yılda sınırlı bir başarı ile elde edilen sosyal ve ekonomik haklar derhal geri çekildi. Nooria hayatında ilk kez kadınlar üzerindeki kısıtlamaları deneyimleyecekti.
“Artık çok fazla kısıtlama var. Dışarı çıktığımda Taliban’ın bize emrettiği gibi bir burka giymem gerekiyor ve bir erkek bana eşlik etmek zorunda” diyor.
Bölgede ebe olarak seyahat etmek özellikle zor. Erkeklerin sakallarını tıraş etmesine izin verilmiyor – Taliban bunun İslam’a aykırı olduğunu söylüyor. Berberlerin, yabancı bir tarz olarak görüldüğü için, saçların arkalarını ve yanlarını kısa kesmeleri yasak.
Taliban içinde Amri bil Marof (kelimenin tam anlamıyla: iyiliği emret) olarak adlandırılan bir grup, özellikle sosyal kuralları uyguluyor. Cezaları, 1990’larda Afganlara en korkulu günleri yaşattı. Şimdi yine iki adım kuralı uygulanıyor. Önce bir uyarı, sonra bir ceza – toplum içinde aşağılama, hapis, dayak, kırbaç.
Nooria, “Birdenbire çoğu özgürlük elimizden alındı” diyor. “Çok zor. Ama başka seçeneğimiz yok. Acımasızlar. Ne derlerse onu yapmak zorundayız. İslam’ı kendi amaçları için kullanıyorlar. Biz Müslümanız ama onların inançları farklı.”
Çatışmaların başka bölgelere sıçramasının ardından bölgeye biraz sükunet de gelmiş. Yerel halk, hükümet kontrolü altında yaşasalar olacağı gibi- ne kadar süreceğinden emin olmasalar da – bu sakinliği memnuniyetle karşıladılar.
Başka şeyler de yasaklandı. Afganlar, ülkenin 34 vilayeti arasında, karlı dağları örten temiz, berrak dağ havası, yemyeşil kırları ve berrak nehir sularıyla ünlü Tahar’ı ziyaret ederdi.
Farkhar semtinde, taksi şoförü Asif Ahadi, günde 900 afgani (11 ABD doları) kazandığını söylüyor. Fakat Taliban ilerleyişine devam ederken turistler seyahat etmeyi bıraktı.
35 yaşındaki Asif, “Bu ziyaretçiler benim müşterilerimdi” diyor. “Bana ödedikleri parayla eskiden ailemi beslerdim. Şimdi en iyi günüm bana sadece 150 afgani kazandıracak. Şu anda iki kattan fazla artan yakıtımın maliyetini karşılamaya bile yetmiyor.”
Taliban’ın sosyal yaşam üzerinde de yıkıcı bir etkisi oldu. Asif, “İnsanlar eskiden her Cuma gecesi partiler verirdi – müzik dinler ve dans ederdi – eğlenirdi. Bunların hepsi artık tamamen yasaklandı” diyor.
“Her iş kolu kayıplardan payını aldı.”
4 Temmuz itibarıyla, ABD ve NATO birliklerinin Afganistan’ın en büyük hava üssü Bagram’ı, ki son yirmi yıldır ABD liderliğindeki tüm operasyonların merkeziydi, terk etmelerinden iki gün sonra, Taliban, doğum yerleri ve eski kaleleri olan Kandahar ilindeki Panjwai bölgesini ele geçirdi.
Bir haftadan kısa bir süre sonra, ülkenin en büyük sınır kapısını, İran’la olan ticaret yolunu ve ana liman İslam Kala’yı kontrol ettiklerini açıkladılar. Ayın üçüncü haftasında, Taliban Afganistan’ın sınırlarının yüzde 90’ına ve ülkenin yüzde 85’ine komuta ettiğini iddia etmişti. Hükümet bu iddiaları reddetti – ve bunları bağımsız olarak doğrulamak imkansız – ve hala daha kalabalık olan kentleri elinde tutuyordu.
Asif, Taliban’ın kontrolünü sağlamlaştırmasıyla insanların evlerinde saklandıkları yerlerden çıkmaya başladıklarını söylüyor. Bazıları, Taliban’ın hızlı adalet dağıtımını ve yönetim biçimini daha önce hiç deneyimlememişti.
Asif, “Suç gibi konularda çok hızlı karar veriyorlar” diyor. “Bürokrasi yok, bürokrasi yok – her türlü sorun günler içinde çözülebilir – ve hiç kimse herhangi bir karara itiraz edemez.”
Ayrıca zekat da toplarlar, bunlar genellikle insanların hasadının yaklaşık yüzde 10’u veya gelirin bir kısmı kadardır. Ancak Taliban, onları esasen kendi kullanımı için vergilere dönüştürüyor.
Asif, “bütün malların fiyatlarının uçmasının” yanı sıra dış ve iç ticaretin kısıtlanması ve ekonominin sıkışmasının başka bir finansal baskı oluşturduğunu söylüyor. Kamu işleri durmuş.
“İnsanlar zaten çok fakirdi, çalışma fırsatı ve yatırım yok” diye ekliyor.
Ancak bazıları Taliban yönetimini daha önce görmüştü.
Jan, “İdeolojileri ve düşünceleri tam olarak (İslam) Emirliği zamanlarındaki gibi. Hiçbir şey değişmemiş” diyor ve ekliyor:
“Taliban, İslam Emirliği’ni yeniden kurmak için çok şey feda ettiklerini, bu yüzden bir kenara atılamayacağını söylüyor. “
Jan, Taliban’ın yaşadığı bölgedeki tüm okulları kapattığını söyledi. Herhangi bir eğitimin İslami Şeriat kanunlarının katı yorumlarına göre olması gerektiğini söylüyorlar. Yerel halk için birçok endişe kaynaklarından biri.
1996’dan 2001’e kadar olan yönetimleri sırasında, Taliban kadınlar ve kız çocukları için eğitimi ve çalışmayı yasakladı ve sağlık hizmetlerine erişimlerini kısıtladı. İktidardan uzaklaştırılmalarından beri, kadınlar yeniden kamusal yaşamdaki yerlerini aldı, parlamentonun dörtte birini oluşturdular.
İlköğretimdeki kızların sayısı yüzde 50’ye yükseldi, ancak ortaokul sonunda bu rakam yüzde 20 civarındaydı. Kadınların yaşam beklentisi 57 yıldan 66 yıla çıktı. Göstergeler nispeten zayıf, ancak iyiye doğru eğilim vardı. Fakat şimdi sadece gerileyeceklerine dair korkular var.
Geçen hafta batıda Herat’ı ve bir milyondan fazla insanın birlikte yaşadığı stratejik ve sembolik açıdan önemli şehirler olan Kandahar ve Laşkargah’ı aldılar.
ABD Hava Kuvvetleri, Afgan ordusunu saldırılarla destekliyordu. Ancak kalan son yabancı güçlerin 11 Eylül’e kadar ülkeyi terk etmesi planlanıyordu. Bu tarih, El Kaide’nin ABD’deki 11 Eylül saldırılarının 20. yıldönümü. Usame Bin Ladin ve diğer El Kaide yöneticilerini barındırdığı gerekçesiyle Taliban’ı iktidardan uzaklaştırmak için ABD liderliğindeki Afganistan işgalini başlatmışlardı.
Çatışmalar sivillerin de ölmesine yol açıyor. BM, Ağustos ayının ilk haftasına kadar geçen bir ay içinde 1000 sivilin öldürüldüğünü söylüyor. Yüzbinlerce insan evlerini terk etti.
Taliban şimdi Kabil’de. Ülke genelinde hüküm sürdükleri yerde, değişiklikler ortada.
Jan, “Yaşamak için boyun eğmek zorundasın” diyor. “Onlara karşı çıkmaya cesaret edemezsiniz. Onlara karşı hiçbir şey söyleyemezsiniz. Eğer ‘evet’ derlerse, ‘evet’ demelisiniz. ‘Hayır’ derlerse, ‘hayır’ demelisiniz” diyor.
Nooria, korkunun hüküm sürdüğünü söylüyor. “İnsanlar rahatlamış gibi görünse de, onlarla konuştuğunuzda ciddi endişeleri olduğunu anlıyorsunuz. Birlikte oturuyoruz, Allah’a onları bizden alması için dua ediyoruz.”
KAYNAK: BBC TÜRKÇE
***Mutluluk, adalet, özgürlük, hukuk, insanlık ve sevgi paylaştıkça artar***
