İzmir Gülen cemaatine yönelik soruşturmalar, Yamanlar Koleji’nde çalışan Hülya Durmuş ile Körfez Dershanesi’nde çalışan İbrahim Durmuş’un da hayatını alt üst etti. Durmuş çiftinin 16 yaşındaki oğulları Hamza Tarık Durmuş, otizmli olarak dünyaya geldi. Yüzde 98 ağır zihinsel engelli Tarık’a doğduğu günden beri babası bakıyordu. Baba İbrahim Durmuş Temmuz 2019’da tutuklanınca anne Hülya Durmuş tek başına kaldı. Babası olmadığı için öfke nöbetleri geçirmeye başlayan Tarık’ın bu durumu günden güne arttı. Küçük kardeşi ise ağabeyinin davranışları, bağırmaları ve öfke nöbetleri nedeniyle korkuyla büyüyor.
‘FİLMLERDE OLSA ABARTMIŞLAR DERSİNİZ, BEN BUNLARI YAŞIYORUM’
Eşi cezaevinde, oğlu yüzde 98 engelli Hülya Durmuş tüm bunların arasında bir de kanser hastalığıyla mücadele ediyor. Hülya Durmuş “Hayatımızın özeti” dediği üç sayfalık bir mektup kaleme alarak Twitter hesabından kamuoyuyla paylaştı. Durmuş, “Hayatımızın özeti bu 3 sayfada. Eşim 2 yıldır hapiste. 16 yaşındaki oğlum Tarık otizmli. % 98 zihinsel engelli. Ben kanser tedavisi görüyorum. Oğlum, babası tutuklandıktan sonra öfke nöbetleri geçirmeye başladı. Filmlerde olsa amma da abartmışlar dersiniz, ben bunları yaşıyorum” dedi.
Hülya Durmuş, Twitter hesabının profiline ise “Türk filmi olsa üzülürsünüz. Ben bunları yaşıyorum…” notu düştü.
Hayatımızın özeti bu 3 sayfada. Eşim 2 yıldır hapiste. 16 yaşındaki oğlum Tarık otizmli. % 98 zihinsel engelli. Ben kanser tedavisi görüyorum. Oğlum, babası tutuklandıktan sonra öfke nöbetleri geçirmeye başladı. Filmlerde olsa amma da abartmışlar dersiniz, ben bunları yaşıyorum. pic.twitter.com/riS4ZDihwF
— H.Durmuş (@hulya_durms) December 8, 2021
Bir annenin çaresizliğini anlatan satırları şöyle:
“Ben Hülya Durmuş. 41 yaşında 2 çocuk annesiyim ve Biyoloji öğretmeniyim. Eşim İbrahim Durmuş 23 Temmuz 2019 yılında gözaltına alındı. Ve tutuklandı. 2 yıldan fazladır Buca Kırıklar F Tipi Cezaevi’nde. Körfez dershanesinde öğretmen olduğu için tutuklandı.
Eşim gittiğinden beri çok çok zor günler geçiriyoruz. Aslında Eşim ve benim için hayat zaten zordu. Büyük oğlum Hamza Tarık Durmuş (16) otizmli olarak dünyaya geldi. Maalesef % 98 ağır otizmli ve zihinsel engelli. Tarık daha iyi bir eğitim alsın istedik ve İzmir’e taşındık.
ANNE 4. EVRE LENF KANSERİ OLDUĞUNU ÖĞRENDİ
Eşim Körfez Dershanesi’nde ben Yamanlar Koleji’nde çalışıyorduk. Otizmli bir çocuğun derdini anlamak, onu sakinleştirmek, isteklerini yerine getirmek çok çok zor. Yaşayan bilir. Biz bu dünyada zaten rahat yaşamıyorduk. Oğlum bir şey öğrensin, bir davranış problemini bıraksın diye canımızı verdik. Maalesef zalimler bizde can da bırakmadı. İşimizi kaybetmiş ne yapacağımızı şaşırmış bir şekilde günlerimiz geçmeye başladı. Bu arada 2015 yılında 2. oğlum Burak dünyaya gelmişti. Hem küçük bebek, hem otizmli bir çocuk, hem de eşime ya da bana bir şey olursa Tarık ne olur diye kaygı yaşarken 2018 yılında 4. evre lenf kanseri olduğumu öğrendim. O günler benim için daha zor bir hale gelmişti. 8 kemoterapi aldım. Kanser tüm vücuduma yayılmıştı. Annem ve kız kardeşim bana ve çocuklarıma bakmak için İzmir’e taşındılar.
Tarık benim sürekli yatmamdan bile rahatsız oluyordu. O zamana kadar bana hiç vurmayan oğlum artık bana el kaldırmaya başladı. Bu durum onu çok kaygılandırıyordu sanırım. Yataktan kalkamaz haldeyken bile Tarık’ın ihtiyaçlarını gidermeye çalışıyordum. Çünkü annemi ve kız kardeşimi dinlemiyordu. En çok da beni üzen 2 yaşındaki küçük oğlumun Tarık krize girdiğinde masanın altına saklanmasıydı. Sağlıklı çocuğumu kaybetmek istemiyordum çünkü. Pandemiden önce birkaç rehabilitasyon merkezi ile görüştük. Maalesef Tarık’ı almak, eğitim vermek istemediler. 1,5 yıl önce spor okuluna kayıt yaptırdım. Orda da 1 yılın sonunsa krizler daha da arttı. Okuldan almak zorunda kaldım. Burak abisinden çok korkuyordu.
POLİSE “SUÇUM NE?” DİYE SORDU, ALDIĞI CEVAP: YAMANLAR’DA ÖĞRETMEN OLMAN
Aylarca süren tedavi sürecimde sona geldik derken 23 Ekim 2018 yılında gözaltına alındım. Yani kanserden kurtulduğumu bilmiyorduk. Allah’ım dertleri bile sıraya koyuyor sanırım. 1 gün göz altında kaldım ve tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakıldım. Emniyette polislere direk şunu sormuştum. Benim suçum ne, ben ne yaptım bu millete, devlete. Bana verilen cevap “Yamanlarda öğretmen olman” Yani suçum öğretmen olmak. Sadece ÖĞRETMEN. 2 yıldan fazla süren dava sürecinde beraat ettim. Yaklaşık 9 ay sonra eşim gözaltına alındı ve tutuklandı. Tarık’la bir başıma kalmıştım. Öfke nöbetleri git gide artarak devam etti. Arabanın camını, evin camını kırdı. 3 ayrı TV’yi kırdı. (Evde, sokakta, okulda yarı çıplak dolaşmaya başladı. Ayakkabı giydiremiyorduk) Artık zapt edemiyordum. Okuldaki öfke nöbetlerinde sürekli sakinleştirme odasına alıyorlardı.
‘BABASININ YANINDA OLMAMASI ONU MAHVETMİŞTİ’
Hele bir gün almaya gittiğimde o odada yarı çıplak kakasını yapmış tek başına bekliyordu. Ağlaya ağlaya oğlumu temizlemiştim. Tarık artık kakasını eline yüzüne sürmeye başlamıştı. Hatta ağzına bile götürüyordu. Babasının yanında olmaması onu mahvetmişti. Yıllarca bir sürü paralar harcayarak bir yere getirmeye çalıştığımız Tarık en dibi görmüştü. Çünkü babasını çok seviyor. Yanından hiç ayrılmıyordu. Her gün saatlerce babasıyla yürüyüş yapardı. Rutini bozulmuştu. Elleriyle sürekli suratına vuruyordu. Kulak kepçesi şiddetli vurmaktan iç kanama oldu. 9 Eylül Üniversitesi Hastanesine sevk ettiler. (28 Temmuz 2021) Acil ameliyata alındı. 6 doktor bir narkozu vermekte bile zorlandılar. Ameliyathaneye beni de aldılar. O geceyi asla unutamam. Ameliyathane kapılarında tek başıma olan çaresizliğim.
Yalnızlığım. Hem ağlıyor hem de İbrahim neredesin neredesin diyordum. Tarık ameliyattan çıktı. Bana ameliyathane kıyafetleri giydirip içeri aldılar. Ayılırken siz başında olun krize girmesin dediler. Odaya çıkana kadar damar yolu vs çıkarıp atmıştı. Öfke nöbeti bir türlü geçmediği için yatağa bile bağladılar. Tarık aylarca evde kaldı. Ben her gün hasta halimle 2 saat yürüyüş yaptırdım. Şu an yeni bir spor okuluna kayıt yaptırdık. Bu arada özel odada da kalmıyorduk. 4 gün boyunca erkeklerin olduğu odada kaldık. Özel oda yok dediler. Tarık’ın ilaçlarını ben veriyor, ateşini ben ölçüyor, tansiyonuna ben bakıyordum. Çünkü kimseyi yanına yaklaştırmıyordu. 4 günün sonunda dayanamayıp imza atarak hastaneden ayrıldık. Yaklaşık 2 aydır da cilt hastalığı ile uğraşıyoruz.
KÜÇÜK OĞLU BABASINA GÖRÜŞE GİTMİYOR, RESMİNİ GÖRMEK İSTEMİYOR
Tarık’ın vücudu sürekli tepki veriyor. Bunların hepsini babasının yanında olmamasına bağlıyorum. Ben Tarık’la uğraşırken küçük oğlum 1. sınıfa başladı. Kendi kendine büyüyor. Çünkü Tarık’la ilgilenmekten Burak’la tam anlamıyla ilgilenemiyorum. Bu durum beni çok üzüyor. Burak’a babasının resmini gösteremiyorum. Gördüğü anda ağlama krizine giriyor. “Baba baba” diye bağıra bağıra ağlıyor. Yavrularımı bu hale koyanlar Allah’a havale… Eşim gittikten sonra durduğumuz ev satıldı. Taşınırken çok zorlandım. Maalesef şu an durduğum ev de satıldı.
‘DİPSİZ BİR KUYUNUN DİBİNDE DEBELENİYORUZ’
Bu kış gününde buradan da çıkmak zorundayım. Bu işlerin hepsini 3 kadın (Annem, ben ve kız kardeşim) halletmeye çalışıyoruz. Maalesef eşimin ailesi hiç destek olmadığı gibi çok kötü sözler bile söylediler. En acısı da eşimin babası “Karı-koca sizi tutuklarlarsa Tarık’ı da yanınıza alın biz bakamayız” dedi. Eşim tutuklandıktan sonra da çok eziyet ettiler. Eşime 4 duvar arasında çok acı sözler söylediler. Aylarca kendine gelemedi. “Allah büyüktür” deyip sustuk. Yapacak bir şey yok çünkü. Zaten dipsiz bir kuyunun içinde debeleniyoruz.
‘ÇARESİZCE BU GÜNLERİN BİTMESİ İÇİN DUA EDİYORUM’
Maddi-manevi bir imtihan içindeyiz. Sağlığımızla ayrı uğraşıyoruz. En yakınımız da böyle yapınca imtihanımız bir kat daha arttı. Eşim cezaevinde ameliyat geçirdi. 1 gece hastanede yatmadan cezaevine getirdiler. Öyle bir ortamda iyileşme süreci de gecikti. (Prostat ameliyatı). Sonuç olarak ben kanser kontrol hastasıyım. Tarık’ta sıkıntılar aynı şekilde devam ediyor. Pandemiden dolayı 22 aydır babasını göremiyor. Burak görüşlere gitmek istemiyor. Ben çaresizce bu günlerin bir an önce bitmesi için dua ediyorum. Vesselam…”
***Mutluluk, adalet, özgürlük, hukuk, insanlık ve sevgi paylaştıkça artar***
