İngiltere’nin Cambridge kentinde yapılan “kemik biyografisi” çalışmasında yaklaşık 500 kişinin kalıntıları incelendi.
1970’lerde başlayan bir dizi arkeolojik kazıdan elde edilen iskeletler 1000 ila 1500 yılları arasına tarihleniyor.
Ortaçağ döneminde Cambridge birkaç bin kişiye ev sahipliği yapıyordu. Araştırmaya göre, Kara Ölüm olarak bilinen hıyarcıklı veba, 1348 ile 1349 yılları arasında şehre geldi ve nüfusun %40 ila %60’ını öldürdü.
Arkeologlar radyokarbon tarihleme ve DNA analizi yöntemlerini kullanarak kasaba halkının, alimlerin, keşişlerin ve tüccarların kemiklerini inceledi ve sonunda 16 kişiye odaklanarak DNA’larını, bedensel travmalarını, aktivitelerini ve diyetlerini inceleyerek osteobiyografi adı verilen varoluşlarının daha kapsamlı bir resmini çizdi.
Bulgular Antiquity dergisinde yayınlandı.
Cambridge Üniversitesi’nde profesör olan çalışmanın başyazarı John Robb çalışmayı şöyle anlatıyor:
“Bir osteobiyografi, eski bir insanın hayatını yeniden inşa etmek için mevcut tüm kanıtları kullanır. Ekibimiz Richard III’ün iskeleti gibi çalışmalardan aşina olduğumuz teknikleri kullandı, ancak bu kez bilinmeyen yaşamların ayrıntılarını ortaya çıkarmak için – başka bir şekilde asla öğrenemeyeceğimiz insanlar.”
Bir illüstrasyon Ortaçağ Cambridge’inde tipik bir pazar yerini gösteriyor.
Kemik biyografilerine Cambridge Üniversitesi’nin After the Plague projesi web sitesinden ulaşılabiliyor.
2016’da başlayan ve beş yıl süren Vebadan Sonra projesi, Cambridge’deki Aziz John Evangelist Hastanesi, Kale’nin yanındaki All Saints Ortaçağ kilisesi ve Augustinian Friary’deki gömülerin araştırılmasına odaklandı. Kemikler birlikte, ortaçağ Cambridge’inde yaşayan insanların bir kesiti ve karşılaştıkları zorluklar hakkında kolektif bir hikaye anlatıyor.
Araştırmacılar, o dönemdeki kayıtlara dayanarak deneklerine takma isimler verdi.
Robb, “Ölüm ve zaman, kaynaklarımızın anonim kalmasını sağlıyor, ancak biz onların kendilerini ilişkilendirilebilir hissetmelerini istedik” diye anlatıyor bunu.
Osteobiyografiler, sağ bacağının kısalmasına neden olan tekrarlayan yaralanmaları olan Anne ve zengin bir diyetten hoşlanan ve gut hastalığından muzdarip kare çeneli bir keşiş olan Eudes gibi insanların hayatlarına pencereler açıyor.
Kemikler aynı zamanda cüzzam hastası olan ancak teşhis edilmemiş ve dışlanmamış olabilecek Edmund’unki gibi şaşırtıcı hikayeler de anlatıyor. Basit bir kefen yerine nadir bulunan ahşap bir tabutla gömülmeden önce genel nüfusun arasında yaşamış.
Bir de vebadan kurtulan ve yaşlı bir adam olarak kanserden ölen Wat var.
Wat, bir tür ortaçağ yardım sistemi olarak fakir ve güçsüzleri barındırmak için kurulan hayırsever Aziz John Hastanesi’nde ikamet ediyordu.
Bir seferde bir düzine kadar insan hastanede kalabiliyordu ve bazen yıllarca orada yaşıyorlardı. Hastane 1195 yılında kurulmuş ve 1511 yılında St. John’s College’ın yerini almasından önce yüzlerce yıl varlığını sürdürmüştü.
Cambridge’deki Aziz John the Evangelist Hastanesi’nin ana mezarlığından çıkarılan kalıntıların analiziyle oluşturulan osteobiyografiye dayanan 92 numaralı projenin (‘Wat’) bir örneği.
Yaşlı bir adam olan ‘Wat’ muhtemelen 1316-1347 yılları arasında doğmuş ve 1375-1475 yılları arasında ölmüştü. Kara Ölüm boyunca yaşamış, belki de yaşlılıkta yoksullaştıktan sonra kanser hastasıyken hastanede ölmüştü.
Bu illüstrasyon, Kara Ölüm’den kurtulan ve yaşlı bir adamken kanserden ölen Wat’ı tasvir ediyor.
İskeletlerin çoğu Cambridge’de ya da çevre köylerde yaşayan yerlilere aitken, hastanenin mezarlığına gömülen üç kişinin şehre ulaşmak için uzun mesafeler kat ettiği anlaşıldı. Bunlardan biri Christiana adında bir kadındı.
Kemik kimyasının analizi, Norveç’e kadar uzanan bir mesafeden geldiğini gösteriyor. Araştırmacılar onu genç bir yetişkin olarak Cambridge’e neyin getirdiğinden emin değiller, ancak muhtemelen ticaretle ilgili kısa süreli bir gezi, tüccar aile üyeleriyle seyahat etmek veya şehrin eteklerinde düzenlenen İngiltere’nin en büyük fuarlarından biri olan yıllık Stourbridge Fuarı’na katılmak içindi.
Christiana ziyareti sırasında öldü. Kemiklerinde yaralanma ya da ciddi bir kronik hastalığa rastlanmadı ancak hızlı bir enfeksiyon onu öldürmüş olabilir.
Projeye göre, hastane kısa süreli sakinleri tıbbi bakım için kabul etmese de, Christiana bir tür hayır işi olarak mezarlığın kutsanmış topraklarına defnedildi.
Her bir iskeletin analizi, araştırmacılara Cambridge sakinlerinin beslenme düzenleri, günlük yaşamlarının fiziksel zorlukları ve geçirdikleri hastalıklar ya da yaralanmalar hakkında fikir veriyor.
Örneğin, All Saints mezarlığına gömülenlerin yarısı çocukluklarını yaşayamamıştı. Hastane mezarlığına gömülen çocuklar ise yaşlarına göre küçüktü ve anemi, yaralanma ve tüberküloz gibi hastalık belirtileri gösteriyordu.
Kara Ölüm sırasında vebadan ölen 766 numaralı projenin (‘Dickon’) yüzünün fotoğrafı
Hastane sakinleri, kıtlık ve yaygın hastalıkların şekillendirdiği zorlu çocukluk dönemlerinin izlerini taşıyordu. Ancak hastanede kalmaya başladıklarında işler genellikle değişmiş, kendilerine dengeli ve besleyici bir diyet sunulduğu ve bu sayede birçoğunun son yıllarında iyileştiği görülmüştü.
Diyet değişikliklerinin kemiklere yansıması yıllar alabildiğinden, analiz Maria gibi bazı sakinlerin beş ila 10 yıl boyunca orada yaşamış olabileceğini gösteriyor. Maria gençliğinden itibaren hastalıklarla karşılaşmış ve muhtemelen 18-25 yaşları arasında tüberkülozdan ölmüş.
Augustinian Manastırı’ndaki erkekler için durum daha farklı. Kasaba halkından ortalama bir santim daha uzundular ve et ve balıkla dolu bir diyetin tadını çıkarıyorlardı.
Kol kemiklerinin incelenmesi, hastane mezarlığında gömülü olan erken dönem üniversite akademisyenlerinin nüfusunu da ortaya çıkardı. Kasabalıların hepsinin sağ kolları güçlü bir şekilde gelişmişti, bu da zanaatlarının el emeğini yansıtıyordu, ancak 10 erkek iskeleti göze çarpıyordu:
“Bu erkekler alışkanlık olarak el işi ya da zanaat yapmıyordu ve normalde ileri yaşlara kadar iyi beslenerek sağlıklı bir şekilde yaşadılar. Cambridge Üniversitesi’nin erken dönem akademisyenleri olmaları muhtemel görünüyor. Üniversite din adamları, dini tarikatlardaki din adamlarının acemilikten mezara kadar olan desteğine sahip değildi. Akademisyenlerin çoğu aile parası, öğretmenlikten elde edilen kazançlar ya da hayırseverlerin himayesi ile destekleniyordu. Daha az varlıklı akademisyenler, hastalık ya da sakatlık baş gösterdiğinde yoksulluk riskiyle karşı karşıya kalıyordu. Üniversite büyüdükçe, daha fazla akademisyen hastane mezarlıklarına gömülmek zorunda kalmıştı” diyor Robb.
Cambridge Arkeoloji Birimi üyeleri 2010 yılında Aziz John Hastanesi kazısında çalışıyor.
Bazı iskeletler, 45 ila 60 yaşları arasında ölen Dickon gibi vebadan kurtulamayanlara aitti. Hastalandıktan sonra muhtemelen sadece iki ya da üç gün yaşamış ve Kara Ölüm’e yenik düşmeden önce evine sığınmıştır. Ancak projeye göre onunla ilgilenenler, yerel kilise mezarlığına düzgün bir şekilde gömülmesini sağladılar.
Çalışmanın yazarlarına göre Kara Ölüm binlerce insanın hayatına mal olsa da en büyük tehdit bu değildi. Tüberküloz gibi kronik bulaşıcı hastalıklar Avrupa’daki nüfusu etkilemişti.
***Mutluluk, adalet, özgürlük, hukuk, insanlık ve sevgi paylaştıkça artar***